Naar
aanleiding van wat ik in het artikel las over Claire Vanden Abbeele ben ik wat
verder over haar gaan opzoeken. Ik las op haar website dat ze een kunstenares,
auteur en therapeute is die gespecialiseerd is in verliesverwerking. Ik las ook
dat ze al enkele prijzen gekregen heeft waaronder ‘De Pluim’ van de Koning
Boudewijnstichting. Daarnaast werkte ze ook mee aan de workshop ‘Werken met de
eigen kracht van mensen’ van het Prinses Mathildefonds.
Daarnaast
las ik dat ze de oprichtster is van vzw De Verbinding. Dit is een vereniging
die werkt rond wat er in mensen leeft aan pijn en verdriet maar daarnaast ook
aan mooie herinneringen en dromen. Ze wil mensen nabij laten zijn voor elkaar.
Er worden jaarlijks enkele ontmoetingsdagen georganiseerd waarin creatief aan
de slag wordt gegaan met mensen door middel van schilderen, kleien, tekenen
maar ook door gesprek. Lotgenoten kunnen elkaar hier ontmoeten.
Ik
las ook dat Claire Vanden Abbeele zelf schildert en tentoonstelt in binnen- en
buitenland. Haar schilderen gaan meestal over het mysterie van het leven,
liefde en de dood. Daarnaast verschenen er ook heel wat boeken van haar,
bijvoorbeeld: Herinneringen aan een geliefde, Nu jij er niet meer bent, etc.
Daarnaast
kwam ik ook te weten dat Claire Vanden Abbeele ook gedichten schijf. Ik las
enkele gedichten van haar en wou er graag een met jullie delen. Het gedicht
raakte me omdat het sterk vertolkt wat ik voel wanneer ik denk aan Marieke (het
kleutertje dat in mijn basisschool plots overleed in een auto-ongeluk). Ik vind
dat Claire Vanden Abbeele op een zeer mooie manier vertolkt hoe heel wat mensen
zich voelen wanneer ze een dierbare verliezen.
Tussen
nu en toen
gonst
het eerste woord
Liefde
ik
kan het zo oprapen
en er
eindeloos in wonen
(Uit:
Er zijn voor jou, Lannoo)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten